Je hebt ongetwijfeld al wat gelezen over de verschillende buitenlandse versies van Top Gear op televisie, waarbij ‘onze’ vroegere kolonies Amerika en Australië hun eigen versie aan het voorbereiden zijn. Natuurlijk schetst iedereen van de BBC, inclusief ikzelf, in de persberichten een prachtig beeld over het uitrollen van deze programma’s, waarbij alles keurig volgens planning op zijn plaats valt. Meer eerlijk is het eerlijk, het maken van een lokale Top Gear is een verrekte klus.
 
Het grote probleem vormt de aard van het programma zelf. Als je een buitenlandse versie opzet van De Zwakste Schakel gaat dat allemaal rechtlijnig. Je hoeft alleen maar de studio-inrichting te kopiëren en de basis van het programma, een presentator voor de camera te zetten die getypecast is en je bent klaar. Maar bij Top Gear is het veel moeilijker omdat het programma in essentie gaat om het roemruchte drietal en de manier waarop ze het doen in plaats van wat ze doen.
 
Natuurlijk kun je een hangaar huren en het op de onze laten lijken, een Stig contracteren alsmede drie kerels die amfibievoertuigen in elkaar sleutelen. Je zou ze zelf het typische taaltje dat bij Top Gear is ontstaan, kunnen aanleren, maar dan werkt het nog niet automatisch.
 
Ons drietal is zo leuk als ze in werkelijkheid zijn, onhandelbaar, met een warme onderlinge relatie en daarom registreren onze camera’s iets wat oprecht is.
 
Natuurlijk waren zij het eerste en daarom is iedere nieuwe variant een bewuste creatie, die beslist kan werken als er maar chemie is tussen de drie presentatoren. Top Gear in het buitenland is meer dan het exporteren van een studio-opstelling en een dikke in wit geklede coureur. Je hoeft niet te zoeken naar een traag en pedant iemand, een kleine idioot en een dikzak met krullen. Het gaat meer om het vinden van drie mensen met een hechte verbintenis en vriendschap die ze uiten via hun liefde voor auto’s.
 
Tot zover zijn de reacties op het Australische trio uitstekend en daar ben ik blij mee. Blij vooral dat het werkt down under terwijl ze zich op glad ijs begaven op zoek naar het onbekende. Twee van hen, Warren en Steve zijn tv-maagden, maar ik denk dat ze goed gekozen zijn. En ze hebben de ervaring van Charlie nodig, omdat Top Gear Australië haar eigen reeks obstakels te nemen heeft, waarbij de belangrijkste is dat ons Britse drietal daar al enorm populair is.
 
Belangrijk is dan om als programma niet te kopiëren, maar andere dingen te doen. Het heeft geen zin als de Australiërs hun eigen Cool Wall hebben als Jeremy en Richard het een week later op hun geëigende manier doen. En iedere show moet de binding met het Britse moederprogramma erkennen, zodat ze elkaar tot pispaaltje kunnen maken. En dat is juist het tegengestelde van de bekende televisiewijsheid. Zo gaat Dancing With the Stars in Amerika totaal voorbij aan het Britse origineel.
 
In Amerika ligt het allemaal wat anders. Onze show is daar wel bekend, maar dan gaat het alleen om hardcore fans, vooral degene die actief zijn op de Final Gear-site. Zij houden onze verrichtingen nauwgezet in de gaten en zullen het niet nalaten forse kritiek te uiten. En in een aantal gevallen moet ik ze zelfs gelijk geven.
 
Final Gear is bang van de BBC-advocaten, omdat ze onze show altijd op de schop nemen, maar bij NBC zijn ze dolgelukkig als deze kritische groep de Amerikaanse versie van Top Gear leuk vindt. Dat geeft al aan hoe serieus NBC de Amerikaanse Top Gear neemt. Veel televisiemaatschappijen gaan alleen maar voor een breed publiek en vergeten de hardcore.

Dus de vraag is of we de Amerikaanse diehards tevreden kunnen stellen? Geen idee, maar dat ligt gedeeltelijk aan hen zelf. Als ze alles van de Amerikaanse Top Gear vergelijken met wat Jeremy, Richard en James doen, zullen ze teleurgesteld zijn. Ons drietal was er immers eerst en in de ogen van de Amerikaanse hardcore fans wordt dit in de Amerikaanse show verknalt. Als ze daarentegen Top Gear US nemen voor wat het is, een aantal kerels met hopelijk hun eigen relatie tot elkaar, die alleen kijken naar auto’s in Amerika, maar dan op een typische Top Gear manier, dan zullen ze het beslist leuk vinden.

 
Als presentatoren hebben we Adam en Tanner. Adam is een natuurkracht, terwijl Tanner veel rustiger is met een gekke, droge humor die maar weinigen kennen. Het meest belangrijke is dat Adam en hij totaal verschillende dieren zijn, die een echte band hebben met elkaar op een manier waar ik zo snel niet op had durven hopen. Hij is ook nog niet besmet met typische presentatortrekjes en dat is beslist een bonus. Dus nu nog die derde persoon, waarbij de relatie met de andere twee voorop staat.
 
Ik blijft de Amerikaanse BBC-collega’s maar voorhouden dat ze de Reality Shows moeten vergeten, die allemaal geënt zijn op argumenten en verkiezingen. Ze moeten vooral denken aan de mensen in de wandelgangen en vrienden. Denk aan de verheerlijking van het falen zoals in de Simpsons, omdat Top Gear niet zomaar over auto’s gaat, het gaat onder meer ook over de onbeduidendheid in het mannelijk brein.
 

Andy Wilman is producer van Top Gear

Reacties

Meer van TopGear

Lees meer over TopGear tv-show