Autotest: Tazzari Zero

Hij remt nauwelijks, klinkt bij hogere snelheden alsof je ín de elektromotor van een metro zit en ontbeert vering. Jammer, want de Tazzari Zero had zo leuk kunnen zijn.

 

De redelijk uitziende Tazzari Zero schept verwachtingen. Volgens zijn Italiaanse schepper is de Zero de eerste volledig elektrische volbloed sportwagen op de openbare weg. Erik Tazzari, CEO van de Tazzari-groep, is waarschijnlijk het bestaan van de Tesla even vergeten. Deze elektrische auto steekt qua rijeigenschappen en acceleratie zelfs ‘gewone’ sportwagens naar de kroon. Maar ook zonder de Tesla vragen we ons af waar Erik het vandaan haalt. Want het enige wat sportief is aan de Tazzari is zijn besturing. Die is lekker direct. Nadeel is dat dit effect is bereikt doordat er geen stuurbekrachtiging op zit. Dat is niet handig bij het manoeuvreren bij lage snelheden in de stad – de natuurlijke habitat van de Zero.

 

Het 2,88 meter lange autootje komt uit Italië en wordt gemaakt door de firma Tazzari. Dat bedrijf bestaat sinds 1963 en is gespecialiseerd in aluminium toepassingen. Vandaag de dag is de Tazzari Group een bedrijf met 200 werknemers en klanten over de hele wereld. De Zero komt voort uit de pioniersdrang van Erik Tazzari, zoon van de oprichter. Op de elektromotor na werd de Zero geheel in eigen beheer ontwikkeld, tot aan de lithium-ion accu’s toe. Het is de eerste elektrische stadsauto die gewoon te koop is. Op de elektrische Smart moeten we bijvoorbeeld even wachten. Ze zijn pioniers, kortom, en dat is nooit makkelijk. Zo ontbeert de Zero elementaire veiligheidszaken als abs, airbags en esp. Ook klapt de deur met een goedkoop geluid dicht en is voor de totstandkoming van het interieur veel plastic gebruikt. Toch ziet ie er een stuk beter uit dan de gemiddelde brommobiel.

 

Het leuke uiterlijk komt vooral door de Italiaanse ontwerpers. Dankzij hen is de vormgeving best oké, zowel van binnen als van buiten. Ook is de binnenruimte enorm voor een auto van dit kaliber. Zelfs personen met een lengte van 1,90 meter kunnen een plek vinden achter het stuur. Het stuur is niet in hoogte verstelbaar, wat voor langere personen wel lastig is. Er zijn twee bagageruimtes met een inhoud van in totaal 160 liter, maar opbergvakken in het interieur zijn er nauwelijks. Op een aantal plekken heb je uitzicht op de aluminium structuur van de auto en dat schept vertrouwen. Het ruikt wel een beetje naar versgebakken speedboot in de Zero, maar de ruime hoeveelheid polyester wordt in ieder geval ondersteund door eerlijk metaal. Dat betekent dat je bij een flinke aanrijding waarschijnlijk niet met Zero en al begraven hoeft te worden. Het schept ook vertrouwen omdat het de auto stijfheid geeft, waardoor hij als geheel goed aanvoelt. Althans, in vergelijking met bijvoorbeeld de elektrische Th!nk, die helemaal lijkt gemaakt van gerecyclede patatvorkjes.

 

Vanaf de bestuurderstoel kijk je uit op vier grote gekleurde knoppen, waarmee je de rijmodi kunt instellen. Met een druk op de rode knop wordt de sportstand geactiveerd. De Zero reageert dan feller op ‘gaspedaal’-bewegingen. Geel is de normale stand en groen staat voor economy. De blauwe knop gebruik je alleen bij gladheid en regen.

 

Hoewel de techniek erachter eenvoudig is, merk je duidelijk het verschil tussen de vier modi. De Zero beweegt zich vlot door het stadsverkeer zolang je de blauwe en groene knop laat voor wat ze zijn. Vanuit stilstand heeft het autootje een moment nodig om in beweging te komen maar daarna versnelt de Zero prima. De auto heeft een topsnelheid van 90 km/u, een snelheid die je vlot bereikt. Als je ‘economy’ hebt ingeschakeld, dan ligt de topsnelheid lager. Een rijtje met led’jes, achter het stuur, informeert je over het energieverbruik en op een metertje in het instrumentarium lees je de status van de accu’s af. Verder zijn er nog twee andere knoppen: een met een pijl naar voren en een met een pijl naar achteren. Die doen precies wat ze aangeven. Namelijk voorruit rijden bij de pijl naar voren en achteruit bij de pijl naar achteren.

‘Het gaspedaal mist alle gevoel en werkt als een soort schakelaar. Het is vol gas, of helemaal niets’

 

Het ziet er allemaal best grappig uit, maar het grote nadeel van deze auto is dat ie is gemaakt door mensen die ongetwijfeld verstand hebben van aluminium, maar niet van auto’s. Het rijden is daardoor niet om over naar huis te schrijven. Om te beginnen met het remmen. Dat doet ie niet. Of nauwelijks. Hij vertraagt wel, maar de eerste keer dat we op een rotonde afreden, schepten we bijna een fietser. En na een halfuur begon onze rechterkuit gevaarlijk op te zwellen van het stampen. Zelfs een racewagen met koude remschijven remt beter. De oorzaak zit ‘m ongetwijfeld in de remschijven, die zo groot zijn als een koffieschoteltje en zo dun als vloeipapier. ‘Wordt aan gewerkt’, zegt iemand van de Nederlandse importeur. Dat is tevens het antwoord als het gaat om het motorgeluid. Mensen die klagen dat je elektrische auto’s niet aan hoort komen, kunnen de Zero in ieder geval niets verwijten. Je hoort een Zero alleen niet aankomen wanneer je zelf enige tijd achter het stuur van de auto hebt gezeten. Het gejank van het motortje is werkelijk oorverdovend en maakt bij snelheden van boven de 60 km/u het voeren van een gesprek nagenoeg onmogelijk.

 

De wegligging is evenmin om over naar huis te schrijven. Vermoedelijk vindt Erik Tazzari dat zijn auto sportief is omdat hij zo lekker hard geveerd is. Maar tussen ‘lekker hard’ en ‘totale afwezigheid van enige vorm van vering’ zitten enkele nuances. Dan het gas geven. Het gaspedaal mist alle gevoel en werkt als een soort schakelaar. Het is vol gas, of helemaal niets. Wanneer je het gas loslaat, wint de auto remenergie terug via de motor en dat klinkt goed, maar voelt niet lekker aan. Rijden met een constante snelheid is nagenoeg onmogelijk, waardoor je de hele tijd als een nerveuze beginneling lijkt te rijden. Het behoeft geen betoog dat zoiets snel gaat vervelen.

 

Wat is er positief aan de Zero? Misschien zijn prijs, want met een instapprijs van 27.990 euro is ie weliswaar niet het koopje van de week, maar in vergelijking met de 38.000 euro kostende elektrische Th!nk is de Zero wel tamelijk goedkoop. Bijkomend voordeel is natuurlijk dat je ‘m oplaadt voor een paar euro en vervolgens een actieradius hebt van 140 kilometer. Het duurt negen uur om de batterij volledig op te laden, met de optionele snellader wordt de laadtijd gehalveerd.

 

Als er krachtstroom (380 volt) beschikbaar is, kun je tachtig procent van de accu’s opladen in 50 minuten. Tazzari geeft standaard een jaar garantie op het batterijpakket, optioneel kun je een tweede jaar garantie kopen. De levensduur van de accu’s is volgens de Italianen 2.000 volledige cycli. Volgens de Nederlandse vertegenwoordiger van het merk zal het accupakket in de praktijk zo’n 150.000 kilometer meegaan. Het vervangen van de accu’s kost maar liefst 7.000 euro, daar staat tegenover dat de Zero verder weinig onderhoud nodig heeft. De operationele kosten zijn dan ook extreem laag. Om 65 kilometer te rijden, hoef je slechts één euro aan energie uit te geven. Bovendien heeft de Zero geen startmotor, koelwatersysteem, uitlaat, versnellingsbak, verbrandingsmotor met kleppen, nokkenassen, bougies en heeft mede daardoor weinig onderhoud nodig.

 

Andere voordelen van de Tazzari zijn dat je geen wegenbelasting en BPM betaalt en dat ondernemers ‘m versneld mogen afschrijven, maar dat geldt ook voor alle andere elektrische auto’s. Het is jammer dat Tazzari heeft gemeend alles zelf te moeten ontwikkelen. Wanneer ze samenwerking hadden gezocht met gerenommeerde autofabrikanten en elementaire delen als remschijven, wielophanging en software hadden afgenomen, had het best wat kunnen worden met de auto. Nu overheerst teleurstelling. Zeker omdat we het model meer hadden gegund op basis van zijn pioniersrol en stoere uiterlijk. Wanneer de auto een aantal modificaties heeft ondergaan – hopelijk na advies van mensen die meer verstand hebben van auto’s dan van aluminium – zou het nog wel wat kunnen worden. De Tazzari is te koop via Sensamotive en MisterGreen, maar ook via de Wehkamp. We vrezen dat de Zero in de verkooplijsten van het postorderbedrijf voorlopig de massagestaaf niet voorbij zal streven.